เช้าวันหนึ่งที่อากาศเริ่มเย็นสบาย （สำหรับมาตรฐานประเทศไทยนะครับ 😅）
ผมนึกถึงรสชาติของโทนจิรุที่เคยกินที่ร้านอาหารญี่ปุ่นเล็กๆ ในกรุงเทพฯ
ซุปร้อนๆ ที่มีกลิ่นหอมของมิโซะ เนื้อหมูนุ่ม และผักรากหวานๆ

“ทำไมเราไม่ลองทำเองดูล่ะ?” ความคิดนี้ผุดขึ้นมาพร้อมกับแรงบันดาลใจจากตลาดสดท้องถิ่น
ที่มีวัตถุดิบสดใหม่มากมาย แม้จะไม่ใช่วัตถุดิบแบบดั้งเดิมทั้งหมด
แต่เราก็สามารถปรับให้เข้ากับสิ่งที่หาได้ในชนบทไทย

สิ่งที่น่าทึ่งของการทำอาหารนี้คือ การได้เห็นว่าความอบอุ่นของครอบครัวนั้น
ไม่จำกัดแค่ชาติใดชาติหนึ่ง เมื่อเราทำโทนจิรุในครัวไทยๆ ท่ามกลางเสียงธรรมชาติ
และบรรยากาศที่ผ่อนคลาย มันกลายเป็นมากกว่าแค่การทำอาหาร

มันเป็นการเชื่อมต่อวัฒนธรรม เป็นการเรียนรู้ว่าอาหารที่ดีนั้นไม่ใช่แค่เรื่องของส่วนผสม
แต่เป็นเรื่องของใจที่ใส่ลงไป เป็นเรื่องของความรัก
ที่เราอยากแบ่งปันให้คนที่เรารัก

การทำโทนจิรุในบ้านเล็กๆ ในชนบทไทยทำให้ผมเข้าใจว่า
อาหารที่ดีที่สุดไม่ได้มาจากร้านอาหารหรูหรา
แต่มาจากมือที่เต็มไปด้วยความรัก และใจที่อยากแบ่งปัน

ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน มีวัตถุดิบอะไร สิ่งสำคัญคือความตั้งใจ
ที่จะทำอาหารด้วยหัวใจ และความสุขที่เกิดขึ้นเมื่อเราได้เห็น
คนที่เรารักยิ้มจากการได้กินอาหารที่เราทำ