สวัสดีครับเพื่อนๆ ทุกคน! วันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องราวสุดพิเศษให้ฟัง เรื่องของการทำ “สปาเก็ตตี้นาโปลิตัน" สุดคลาสสิคของญี่ปุ่น ในห้องครัวเล็กๆ ของผมที่ชนบทไทย มันเป็นการผจญภัยทางอาหารที่น่าสนใจมากเลยทีเดียว เพราะต้องหาวัตถุดิบญี่ปุ่นในที่ที่มีแต่น้ำปลา ปลาร้า และน้ำพริกแกงต่างๆ 😅

เรื่องมันเริ่มต้นจากการดู “深夜食堂" （Shinya Shokudo หรือ Midnight Diner） ซีรีส์ญี่ปุ่นสุดฮิตที่เล่าเรื่องราวของร้านอาหารเล็กๆ ที่เปิดในช่วงดึก มาสเตอร์คนเก่งที่ทำอาหารได้ทุกเมนูตามที่ลูกค้าต้องการ และหนึ่งในเมนูที่ทำให้ผมประทับใจสุดๆ ก็คือ “นาโปลิตัน" นั่นเอง

นาโปลิตันไม่ใช่อาหารอิตาลีนะครับ แต่เป็นอาหารญี่ปุ่นโดยแท้! มันเกิดขึ้นในญี่ปุ่นยุคหลังสงครามโลกครั้งที่สอง เมื่อเชฟญี่ปุ่นพยายามทำอาหารตะวันตกด้วยวัตถุดิบที่หาได้ในท้องถิ่น ผลลัพธ์ที่ได้คือสปาเก็ตตี้ที่ผัดกับเคชั่ป โซเซจ และผัก สีแดงสดใสและรสชาติหวานนิดๆ ที่ต่างจากพาสต้าอิตาลีแบบดั้งเดิมโดยสิ้นเชิง

แต่ที่น่าสนใจคือ การทำนาโปลิตันในไทยนี่แหละ! เพราะเราต้องปรับตัวให้เข้ากับวัตถุดิบท้องถิ่น บางทีอาจจะเป็นการสร้างสรรค์ใหม่อีกครั้งก็ได้ ถ้าญี่ปุ่นดัดแปลงพาสต้าอิตาลี เราก็ดัดแปลงนาโปลิตันญี่ปุ่น เป็นห่วงโซ่ของการผสมผสานวัฒนธรรมที่ไม่มีที่สิ้นสุดเลยทีเดียว!

เทคนิคการดัดแปลงให้เข้ากับไทยเรา

เรื่องเล่าของการผสมผสานวัฒนธรรม

รู้มั้ยครับว่า การที่เราคนไทยมาทำนาโปลิตันกัน มันเป็นเรื่องที่น่าสนใจมาก เพราะมันเป็นการต่อยอดเรื่องราวของการผสมผสานวัฒนธรรมที่เกิดขึ้นมาตั้งแต่ยุคหลังสงคราม เมื่อญี่ปุ่นได้รับอิทธิพลจากตะวันตก แล้วสร้างสรรค์อาหารที่เป็นเอกลักษณ์ของตัวเอง

แล้วพอมาถึงยุคปัจจุบัน เมื่อโลกเชื่อมต่อกันมากขึ้น เราก็ได้เรียนรู้และดัดแปลงอาหารจากทั่วโลกมาเป็นแบบไทยๆ เหมือนกับที่เราทำกับแกงกะหรี่ที่มาจากอินเดีย หรือขนมปังที่มาจากโปรตุเกส แต่กลายเป็นขนมปังสังขยาที่คนไทยรู้จักกันดี

ตอนที่ผมทำนาโปลิตันในครัวเล็กๆ ที่บ้าน ท่ามกลางเสียงลิงกินกล้วยข้างนอกหน้าต่าง และกลิ่นใบมะขามที่ลมพัดเข้ามา
ผมรู้สึกได้ถึงความมหัศจรรย์ของอาหาร ที่สามารถเชื่อมโลกให้เข้าหากันได้ แม้เราจะอยู่ห่างกันเป็นพันๆ กิโลเมตร
แต่ความรู้สึกตอนได้กินอาหารที่ทำด้วయความรัก มันเหมือนกันทุกที่ในโลก

ประสบการณ์ส่วนตัวกับนาโปลิตัน

ครั้งแรกที่ผมลองทำ มันออกมาเค็มจัด! เพราะลืมปรับปริมาณเกลือ เคชั่ปแบรนด์ไทยเราเค็มกว่าของญี่ปุ่น
ครั้งที่สองก็หวานเกินไป เพราะใส่น้ำตาลมากเกินขณะที่พยายามหาความสมดุล แต่พอครั้งที่สาม…
เพอร์เฟค! รสชาติออกมาพอดีกับปากคนไทย หวานนิดๆ เปรี้ยวนิดๆ และมีความเค็มที่ลงตัว

สิ่งที่ทำให้ผมประทับใจมากคือ เมื่อเพื่อนบ้านมาลองชิม ป้าที่อยู่ข้างบ้านบอกว่า “รสชาติแปลกดี เหมือนข้าวผัดแต่เป็นเส้น"
แล้วลุงที่มาส่งไข่ไก่บ้านก็บอกว่า “หวานๆ เปรี้ยวๆ แบบนี้ ทำให้เด็กกินแน่ๆ" มันทำให้ผมคิดได้ว่า
อาหารที่ดีจริงๆ คือที่ทำให้คนอยากกินและรู้สึกอบอุ่น ไม่ใช่แค่การเลียนแบบต้นตำรับ